ΑΔΙΚΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ --- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Οι κρίσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἀπογοητευτικές. Ὅλοι μιλοῦν καὶ κρίνουν μὲ ἐπιπολαιότητα καὶ ἀνευθυνότητα. Ἀκόμα καὶ οἱ ἐπιστήμονες, ἔξω ἀπὸ τὴν εἰδικότητά τους, πέφτουν στὴν ἴδια παγίδα. Ἐὰν κάποιος εἶναι καλλιεργημένος πνευματικὰ καὶ πάρει τοῖς μετρητοῖς τὰ ὅσα λένε γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τοὺς ἄλλους, σίγουρα θὰ βυθιστεῖ στὴ μελαγχολία καὶ θὰ χάσει τὴ διάθεση νὰ διατυπώσει τὴ γνώμη του ἤ τὴν ἀντίρρησή του. Τὸ θεωρεῖ μάταιο νὰ προσπαθήσει γιὰ κάτι καλύτερο. Εἶναι τόσο βαθιὰ ἡ διάβρωση ποὺ ἔχει γίνει στοὺς ἀνθρώπους! Μέσα σὲ αὐτὴ τὴ σκοτεινιὰ ποιὰ στάση πρέπει νὰ τηρεῖ ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καὶ πῶς θὰ μένει ἀνεπηρέαστος; Ἡ ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα δὲν εἶναι τόσο ἁπλή. Οἱ σκέψεις ὅμως, ποὺ θὰ διατυπώσω, θὰ βοηθήσουν ἀρκετά. Οἱ κρίσεις τῶν ἀνθρώπων, λοιπόν, ἄλλοτε ἔχουν κάποια βάση καὶ ἄλλοτε ὄχι. Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι γιὰ τὰ ἴδια θέματα καὶ πρόσωπα, δὲν διστάζουν νὰ ποῦν διαφορετικὰ πράγματα, κάποτε καὶ ἐντελῶς ἀντίθετα! Γι᾽ αὐτὸ ὁ χριστιανός, ἐννοῶ πάντα τὸν συνειδητὸ καὶ ἀσυμβίβαστο μὲ τὸν κόσμο, πρέπει νὰ εἶναι ἐπιφυλακτικὸς στὰ ἐγκώμια καὶ ἀδιάφορος στὶς ἄδικες κρίσεις. Σὲ ἐκείνους ποὺ δὲν γνωρίζει μετριοπαθής. Ὁ ὅσιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής λέει:

«ὅταν ὁ νοῦς ἐξ ἀμελείας πρὸς τὴν πνευματικὴ ζωή, ἀπωλέσει τὰ κριτήρια τῆς ἀληθινῆς γνώσης, ἐρίζει μὲ τοὺς ἀνθρώπους, ὑπεραμυνόμενος ἐκείνων ποὺ βλάπτουν» Μὲ δεδομένο ὅτι ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἐντελῶς ἄγνωστη στοὺς κοσμικοὺς μερικῶς καὶ στοὺς περισσότερους χριστιανούς, ἄς μὴ περιμένει ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ κρίσεις δίκαιες, ἀντικειμενικὲς καὶ λογικές. Δὲν ὑπάρχουν κριτήρια ἀληθινῆς γνώσης, γιὰ νὰ μὴ πῶ ὅτι ὑπάρχουν κριτήρια ἑωσφορικῆς καὶ ἀντιχριστιανικῆς γνώσης. Τὸ πρόβλημα ἐμφανίζεται καὶ μεταξὺ τῶν συνειδητῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι συχνὰ δὲν ἔχουν ἀγαθὴ προαίρεση, ἀλλὰ εἶναι αἰχμαλωτισμένοι ἀπὸ διάφορες προκαταλήψεις καὶ δύσκολα δέχονται τὴν κρίση τοῦ ἄλλου γιὰ ὁποιοδήποτε πράγμα. Εἶναι μονίμως ἀπορριπτικοί. Ἀναφέρω τὴν περίπτωση ἑνὸς ἀνθρώπου, ποὺ ἐμφανίζεται ὅτι ἔχει θρησκευτικὰ ἐνδιαφέροντα. Παρακολουθεῖ τὴ δραστηριότητα τοῦ νέου ἐφημερίου τοῦ χωριοῦ του. Διαπιστώνει ὅτι σὲ σύντομο χρονικὸ διάστημα πολλὰ ἔχουν βελτιωθεῖ στὴν ἐνορία. Καὶ ὅμως αὐτὸς δὲν προσέχει τὰ πολλὰ καλὰ ποὺ κάνει καὶ μένει σὲ κάποιο δευτερεῦον, ποὺ ἔρχεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς προσωπικές του ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες εἶναι ἐσφαλμένες. Ἔχοντας ὡς συνταξιοῦχος δάσκαλος μερικὲς γνώσεις, νομίζει ὅτι αὐτὸς εἶναι αὐθεντικός. Ἐπίμονος καθὼς εἶναι εὔκολα κρίνει καὶ συκοφαντεῖ. Ὡστόσο δὲν ἔχει τὸ θάρρος νὰ μιλήσει εὐθέως μὲ τὸν ἱερέα καὶ νὰ τοῦ ὑποδείξει τὸ ὀρθό, κατὰ τὴ γνώμη του. Ἀντίθετα, τὸν ἀποφεύγει καὶ συνομιλεῖ μὲ τοὺς ἐπιτρόπους.Ἡτακτικὴ αὐτὴ τοῦ ἀδελφοῦ εἶναι ἐνοχλητική, ἀλλὰ δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ τὴν ἀλλάξει. Δὲν πρέπει νὰ ἀνησυχοῦμε γιὰ τοὺς ἐπικριτές μας. Δείχνουμε ἀδιαφορία καὶ δὲν τοὺς παρακολουθοῦμε. Μὲ τὴ στάση μας αὐτὴ εμφανιζόμαστε ὅτι δὲν εἴμαστε ἐνοχλημένοι οὔτε καὶ ξέρουμε τὶ λένε γιὰ διάφορες πρωτοβουλίες μας. Ἀλίμονο ἄν προσπαθήσουμε νὰ τοὺς μεταπείσουμε.